sł. W. Buchcic
muz. R. Pomorski

            Wystarczy zacząć w "DUR"

W szarych domach, przy smutnych stołach
byli młodzi czernieją kawami.
Gdzie tu iść, wszak nikt nie woła,
w wielkim tłumie wciąż sami i sami.
W czterech ścianach jak w czterech kręgach
nuda czasem klepsydrę odwraca.
Co zostało po dawnych włóczęgach,
tak tu pusto, nic już nie wraca.

    Wystarczy zacząć w „dur",
    a nastrój się poprawi
    i kilka wspomnień z gór
    przy wspólnym stole się zjawi.
    Wystarczy nie chcieć w „moll",
    a smutek wiatr rozwieje,
    nie blues, a rock'n roli,
    a wieczór niech szaleje.

Tydzień skończył się znów przed czasem,
lato deszczem w szyby łomoce.
Dawna wiara została za lasem,
znowu dłuższe wieczory i noce.
Martwe lato wklejone w albumie
bladym słońcem z kartek zaświeci.
Jeszcze tylko gitara rozumie
co pod nosem mruczą poeci.

    Wystarczy zacząć w „dur"...