Nie mam już w sobie żadnych słów,
        Które bym rzucał nadaremnie,
        Prócz tej radości, tego smutku,
        Co sam się wydobywa ze mnie.

        Nie mam już w sobie żadnych słów,
        Którymi chciałbym w świat uderzyć.
        Pytam się szeptem i dlatego,
        Ażeby jeszcze głębiej wierzyć.

        Nie mam już w sobie żadnych słów,
        Ani mi żadnych nie potrzeba.
        Ty do mnie przemów, utajona
        W wysokich wiekach, prawdo nieba.

Bez żadnych „ale” moi złoci,
Jakim sposobem? Po co? Kto?
Znamy się wszyscy osobiście
I słońce świeci, nie ma co.

I tak najlepiej, najszczęśliwiej,
Wielkie „nic” da największą treść.
Kupimy sobie garść winogron
I śmiejąc się będziemy jeść.

        Nie mam już w sobie żadnych słów...